آموزش و پرورش باید اولویت دولت باشد
وزارت آموزش و پرورش یکی از پرچالش‌ترین حوزه‌های اجتماعی است. از آنجا که بنیان جامعه در این حوزه پایه‌گذاری می‌شود، آموزش اولین قدم برای پشبرد اهداف تعیین‌شده در کشور است و توجه به این حوزه باید در اولویت دولت قرار گیرد.
اما متاسفانه چند سالی است بی‌توجهی به این حوزه بیش از هر زمان دیگری باعث شده هم عدالت آموزشی نادیده گرفته شود و هم بسیاری از معلمان و فرهنگیان از شرایط کاری و حقوقی خود ابراز نارضایتی کنند.
این در حالی است که حتی طرح رتبه‌بندی هم نتوانست رضایت خاطر بسیاری از معلمان را جلب کند و از همین رو بسیاری از آن‌ها انگیزه کار را از دست داده‌اند.
در چنین شرایطی بحران در مدارس دولتی هم یکی از مسائلی است که باید به آن توجه کرد. کیفیت خدماتی که در این مدارس ارائه می‌شود تفاوت فاحشی با کیفیت تدریس و خدمات در مدارس غیردولتی و غیرانتفاعی دارد.
سبدگردان آسمان
همین موضوع است که نشان می‌دهد دیگر اصل ۳۷ قانون اساسی در حوزه آموزش از درجه اعتبار ساقط شده است. طی سال‌های گذشته بار‌ها و بار‌ها معلمان به عدم تناسب حقوق و معیشت خود اعتراض کردند، اما طی تمام این اتفاق‌ها نه‌تن‌ها مسئولان گامی در جهت بهتر شدن شرایط برنداشتند که با تهیه طرح رتبه‌بندی و اجرای غیراصولی آن موجبات نارضایتی بیشتر فرهنگیان را فراهم کردند.
حال باید دید دولت چهاردهم چه برنامه‌هایی برای این حوزه دارد. هرچند اینکه کاندیدا‌ها در میزگرد‌های سیاسی و برنامه مناظراتی خود بیشتر حول محور مسائل سیاسی حرف می‌زنند و هیچ کدام از آن‌ها اشاره‌ای به کابینه پیشنهادی خود ندارد، نمی‌تواند نشانه خوبی برای حوزه‌های مهمی مانند آموزش و پرورش باشد.
سال‌هاست حوزه آموزش و پرورش دیگر در اولویت نیست
خشایار رافعی، دبیر و کارشناس آموزش، دراین‌باره به تجارت‌نیوز می‌گوید: متاسفانه سال‌هاست برخلاف شعار‌ها و وعده‌هایی که مسئولان این حوزه می‌دهند، آموزش و پرورش دیگر در اولویت دولت‌ها نیست. مساله اینجاست که در اکثر کشور‌های دنیا بخش آموزش از اولویت خاصی برخوردار است و توجه به رضایت‌مندی معلمان یکی از اصول دولت‌هاست.
او می‌افزاید: متاسفانه در کشور ما نه‌تن‌ها اصل ۳۷ قانون اساسی، که در مورد عدالت آموزشی حرف زده، رعایت نمی‌شود که حتی کرامت انسانی معلمان هم در بسیاری موارد نادیده گرفته شده و با آن‌ها به گونه‌ای رفتار می‌شود که انگار نقش مهم‌شان در تربیت و آموزش نسل آینده کشور دیده نمی‌شود.
آموزش و پرورش شعارزده است
این کارشناس آموزش ادامه می‌دهد: نه‌فقط در حوزه آموزش و پرورش شعارزدگی دیده می‌شود که در تمامی حوزه‌ها این مشکل وجود دارد. متاسفانه مسئولان فکر می‌کنند با بزرگ‌نمایی موفقیت‌های کوچک و نادیده گرفتن مشکلات بزرگ می‌توانند امید به جامعه تزریق کنند. در حالی که چنین روشی در طولانی‌مدت نتیجه عکس دارد.
رافعی اضافه می‌کند: چرا باید جامعه فرهنگیان ما با مشکلات معیشتی مواجه باشد. چرا باید عدالت آموزشی در کشور ما زیر سایه مدارس غیردولتی و غیرانتفاعی از بین برود. چرا در این شرایط که طی سه سال گذشته بنا بر هر دلیلی ما بیشترین افت تحصیلی را شاهد بوده‌ایم، وزیر آموزش و پرورش باید از فتح قله‌ها بگوید.
دولت چهاردهم باید تحول بزرگی در آموزش و پرورش ایجاد کند
خشایار رافعی می‌گوید: دولت چهاردهم با این سیستم کنونی که بر آموزش و پرورش کشور حاکم است چالش‌های بسیاری خواهد داشت. در واقع این حوزه نیازمند تحولی بزرگ است. پیش از همه باید تکلیف عدالت آموزشی مشخص شود. با این شرایطی که الان برای کنکور در نظر گرفته شده، شانس کسانی که در مدارس دولتی درس می‌خوانند برای راهیابی به دانشگاه بسیار پایین آمده است.
او ادامه می‌دهد: از سوی دیگر نارضایتی موجود در بین اکثر فرهنگیان به دلایل معیشتی و جایگاهی باعث شده کیفیت تدریس در بسیاری مدارس به خصوص مدارس دولتی که معلم‌ها در آن از هیچ امکانات خاصی بهره‌مند نیستند تحت بررسی قرار گیرد و یک بار برای همیشه این میزان تبعیض در حوزه آموزش از میان برداشته شود.
قانون رتبه‌بندی یا حذف یا اصلاح شود
این کارشناس آموزش درباره اقداماتی که دولت آینده می‌تواند برای بهبود معیشت معلمان انجام دهد توضیح می‌دهد: قبل از هر چیز قانون رتبه‌بندی باید حذف یا از اساس بازنگری شود. متاسفانه این قانون با هدف بهبود وضعیت معیشت معلمان تصویب و اجرایی شد، اما در نهایت نه‌تن‌ها رضایت‌مندی ایجاد نکرد که باعث شد بسیاری از معلمان بعد از سال‌ها خدمت نتوانند در جایگاه شایسته خود قرار بگیرند.
آینده سرزمین ما دست معلمان است
رافعی در پایان تاکید می‌کند: دولت چهاردهم باید قبل از هر چیزی به این مساله ایمان داشته باشد که آینده سرزمین ما دست معلمان و حوزه آموزش و پرورش است. اگر قرار است امید در جامعه جاری و ساری شود، از مدرسه باید شروع کرد. اگر قرار است افراد متخصص برای آینده کشور پرورش دهیم، این افراد از مدارس بیرون می‌آیند. اگر قرار است در جامعه جهانی حرفی برای گفتن داشته باشیم، قبل از هر چیز باید پایه‌های آموزشی در کشور را قوی کنیم.