تلقی اروپاییان از بیداری چیست؟
اروپا در حالی از بیداری راهبردی سخن می‌گوید که مصداق این بیداری را نه در «گذار واقعی از آمریکا» بلکه در «تنظیم روابط خود با آن سوی آتلانتیک» جست‌و‌جو می‌کند.
خبرگزاری آنا- گروه سیاسی: متعاقب پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، مقامات اروپایی از کلیدواژه‌ای تکراری تحت عنوان «لزوم بیداری» در مواضع و اظهارات خود استفاده می‌کنند.
در یکی از تازه‌ترین این موارد، ژان-نوئل بارو وزیر خارجه فرانسه از نشست کشور‌های اروپایی در لندن در حمایت از اوکراین و رئیس جمهوری این کشور به عنوان نشانۀ بیداری بخشی از اروپا یاد کرد که به گفتۀ او تاکنون از پذیرش واقعیت‌ها خودداری کرده است.
به گفتۀ وزیر امور خارجۀ فرانسه، این دسته از کشور‌ها از اکنون متقاعد شده‌اند که اروپا باید از این پس دفاع و امنیت خود را مستقل از آمریکا و به تنهایی تأمین کند.
در نشست لندن سران پانزده کشور اروپایی بار دیگر پشتیبانی خود را از اوکراین و حمایت نظامی از این کشور در مقابل حمله روسیه اعلام کردند.
اما سوال اصلی اینجاست که تلقی مقامات اروپایی از بیداری در برابر آمریکا چیست؟ آیا منظور آنها از بیداری، گفتار درمانی موقت برای آرام ساختن زلنسکی نیست؟
همگان به یاد دارند که در دور اول ریاست جمهوری ترامپ نیز امانوئل مکرون رئیس‌جمهور فرانسه چندین بار در مواضع ظاهری خود از بیداری اروپا و حتی لزوم تشکیل ارتش مستقل اروپایی به موازات ناتو خبر داد، اما در پشت پرده، خود به مهره‌ای جهت تکمیل استراتژی فشار حداکثری در قبال کشور‌های مخالف آمریکا تبدیل شد.
در جریان تحولات خونین جنگ غزه نیز اوج وقاحت و همراهی اروپاییان با رژیم اشغالگر قدس و آمریکا را در نسل‌کشی فلسطینیان شاهد بودیم.
اکنون اروپاییان در حال گول زدن خود و افکار عمومی کشورهایشان هستند! آنها در حالی از بیداری راهبردی سخن می‌گویند که مصداق این بیداری را همچنان نه در «گذار واقعی از آمریکا» بلکه در «تنظیم روابط خود با آن سوی آتلانتیک» جست‌و‌جو می‌کنند.
ترسیم دوگانه دموکرات-جمهوری‌خواه از سوی سران اروپایی نشان می‌دهد که آنها با اصل مسئله که بازی در زمین آمریکاست مشکلی ندارند و صرفا خواستار بازتعریف مواضع دولت ترامپ بر مبنای منفعت حداقلی اعضای اروپایی ناتو هستند؛ خواسته‌ای که رئیس‌جمهور آمریکا حتی حاضر به پاسخ‌دهی به آن نیز نیست!
این بدترین حقارتی است که اروپاییان با آن مواجه شده‌اند؛ حقارتی که سطح آن از ماجرای اخراج علنی زلنسکی از کاخ سفید و در مقابل چشم خبرنگاران کمتر نیست.
بیداری واقعی در اروپا زمانی رخ می‌دهد که سیاستمداران قاره سبز استراتژی خود را بر مبنای جدایی مطلق از آمریکا تعریف کنند؛ موضوعی که تحقق آن از عهده سیاستمداران آماتور و متزلزل کنونی در اروپا مانند اورزلا فن در لاین رئیس کمیسیون اروپا، مکرون و دیگران خارج است.