اعتبار شهادت در کلانتری

اعتبار شهادت در کلانتری به خودی خود به عنوان یک دلیل قطعی اثبات دعوی در دادگاه ها پذیرفته نمی شود، بلکه اغلب به عنوان اماره قضایی یا قرینه مورد توجه قرار می گیرد. این اظهارات نقش مهمی در مراحل اولیه کشف جرم و تحقیقات مقدماتی دارند، اما برای تبدیل شدن به دلیل قانونی، نیازمند تأیید و تکرار در مراحل قضایی بالاتر، یعنی دادسرا و دادگاه، هستند.

وقتی فردی به دلیل یک رخداد حقوقی یا کیفری به کلانتری احضار می شود، معمولاً اولین تجربه اش با دستگاه قضایی کشور آغاز می گردد. در این مرحله، اظهارات او، چه در قالب شهادت و چه اقرار، ثبت و ضبط می شود. اما پرسش اساسی اینجاست که این اظهارات، چه وزنه قانونی دارند و تا چه اندازه می توانند سرنوشت یک پرونده را رقم بزنند؟ درک این تمایزات نه تنها برای افراد عادی درگیر با پرونده های حقوقی و کیفری حیاتی است، بلکه برای دانشجویان حقوق و وکلا نیز، به عنوان سنگ بنای فهم عمیق تر از سیستم دادرسی، اهمیت ویژه ای دارد. آشنایی با این اصول قانونی به شهروندان کمک می کند تا از حقوق خود آگاه باشند و با آگاهی از جایگاه قانونی هر مرحله، تصمیمات درست و آگاهانه ای در مسیر دادرسی بگیرند و از تضییع احتمالی حقوق خود جلوگیری کنند.

مبانی حقوقی شهادت و اقرار

پیش از ورود به بحث اعتبار شهادت و اقرار در کلانتری، لازم است که با تعاریف و مفاهیم بنیادین این دو رکن اساسی اثبات حق در نظام دادرسی آشنا شویم. درک تفاوت میان دلیل و اماره نیز نقشی کلیدی در فهم جایگاه اظهارات اخذ شده در مراجع انتظامی ایفا می کند.

تعریف شهادت

شهادت به معنای اطلاع دادن فردی غیر از طرفین دعوا از وقوع یا عدم وقوع یک واقعه یا جرم خاص نزد مقام قضایی است. این تعریف، بر اساس ماده ۱۷۴ قانون مجازات اسلامی، سنگ بنای مفهوم شهادت در نظام حقوقی ما را تشکیل می دهد. شهادت، صرف نظر از اینکه مربوط به یک پرونده حقوقی (مانند دعاوی مالی، خانوادگی) باشد یا یک پرونده کیفری (مانند قتل، سرقت، کلاهبرداری)، می تواند در تعیین سرنوشت دعوا نقش مهمی ایفا کند.

برای اینکه شهادتی از نظر قانونی معتبر و قابل استناد باشد، شاهد باید دارای شرایط خاصی باشد. این شرایط هم شامل جنبه های شکلی و هم ماهوی هستند. از جمله مهمترین شرایط شکلی و ماهوی شاهد می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• بلوغ: شاهد باید به سن قانونی بلوغ رسیده باشد.
• عقل: شاهد باید دارای عقل سلیم باشد و محجور نباشد.
• عدالت: شاهد نباید مرتکب گناه کبیره شده یا اصرار بر گناه صغیره داشته باشد. عدالت به معنای نداشتن سابقه فسق و گناه است.
• عدم نفع شخصی: شاهد نباید در دعوا نفع شخصی داشته باشد، زیرا نفع شخصی می تواند بی طرفی او را تحت الشعاع قرار دهد.
• عدم خصومت: شاهد نباید با یکی از طرفین دعوا خصومت شخصی داشته باشد.
• عدم اشتغال به تکدی گری یا ولگردی: این شرط بر پاکیزگی و سلامت اجتماعی شاهد تأکید دارد.
• تطابق شهادت: شهادت باید با واقعیت تطابق داشته و به طور واضح و روشن بیان شود.

تعریف اقرار

اقرار به معنای اخبار شخص به حقی برای دیگری و به ضرر خود است. این تعریف در ماده ۱۲۵۹ قانون مدنی به روشنی بیان شده است و از آن به عنوان «سید الادله» یا سرور دلایل یاد می شود. این اصطلاح نشان دهنده جایگاه بسیار قوی اقرار در اثبات دعاوی است. یک اقرار صحیح، می تواند به تنهایی موجب صدور حکم شود و به همین دلیل، شرایط و ضوابط سختی برای پذیرش آن در نظر گرفته می شود.

اقرار، چه در پرونده های حقوقی و چه در پرونده های کیفری، دارای اهمیت بالایی است. برای اینکه اقرار از نظر قانونی معتبر باشد، باید شرایط زیر را دارا باشد:

• صراحت: اقرار باید واضح و بدون ابهام باشد و شخص صراحتاً به حقی به ضرر خود اقرار کند.
• آگاهی: اقرارکننده باید هنگام اقرار، آگاهی کامل از موضوع و پیامدهای آن داشته باشد.
• اختیار: اقرار باید با اراده آزاد و بدون هیچ گونه اکراه، تهدید یا اجبار صورت گرفته باشد.
• بلوغ و عقل: اقرارکننده نیز مانند شاهد باید بالغ و عاقل باشد.

تفاوت دلیل و اماره

در نظام حقوقی، میان دلیل و اماره تفاوت های بنیادینی وجود دارد که درک آن ها برای تعیین اعتبار اظهارات در کلانتری بسیار حیاتی است.

دلیل

دلیل به مستندات قانونی اطلاق می شود که قاضی را ملزم به پذیرش می کند و به خودی خود اثبات کننده جرم یا حق هستند. دلایل قانونی، قوه اثباتی بالایی دارند و معمولاً به تنهایی می توانند مبنای صدور حکم قرار گیرند. برای مثال، یک اقرار صحیح که در حضور مقام قضایی و با رعایت تمامی شرایط قانونی انجام شده باشد، به عنوان یک دلیل قطعی پذیرفته می شود. اسناد رسمی، شهادت با شرایط کامل قانونی و سوگند نیز از دیگر مصادیق دلیل اثبات دعوی محسوب می شوند. دلایل، به طور مستقیم، وقوع یک واقعه را اثبات می کنند و نیازی به پشتیبانی از قرائن و شواهد دیگر ندارند.

اماره (قرینه)

اماره به نشانه ها و علائمی گفته می شود که به قاضی در تشکیل علم قاضی کمک می کنند، اما به تنهایی دلیل قطعی محسوب نمی شوند. امارات، به طور مستقیم وقوع یک واقعه را اثبات نمی کنند، بلکه تنها می توانند به عنوان قرائن و شواهد کمکی عمل کنند. آن ها قاضی را به سمت حقیقت هدایت می کنند و برای تبدیل شدن به دلیل اثبات دعوی، نیاز به پشتیبانی از سایر دلایل و قرائن دارند. برای مثال، گزارش یک کلانتری یا اظهارات اولیه در آنجا، به عنوان یک اماره قلمداد می شود که می تواند در تکمیل پازل پرونده به قاضی کمک کند، اما به تنهایی نمی تواند مبنای صدور حکم قرار گیرد.

تفاوت اساسی میان دلیل و اماره در قدرت اثباتی آن ها نهفته است؛ دلیل، قاضی را به سمت نتیجه ای قطعی هدایت می کند، در حالی که اماره تنها یک راهنماست و نیاز به تأیید دارد.

اعتبار شهادت در کلانتری

وقتی فردی به عنوان شاهد در کلانتری حاضر می شود و اظهاراتی را بیان می کند، این سؤال پیش می آید که این شهادت تا چه حد از نظر قانونی معتبر است. درک جایگاه قانونی شهادت در کلانتری برای هر کسی که درگیر یک پرونده قضایی است، ضروری است.

جایگاه قانونی شهادت در کلانتری

شهادت اخذ شده در کلانتری، به طور عمومی به عنوان دلیل اثبات دعوی محسوب نمی شود. دلایل متعددی برای این موضوع وجود دارد که عمده ترین آن ها به شرح زیر است:

• عدم حضور مقام قضایی: در کلانتری، ضابطین دادگستری (مأموران نیروی انتظامی) اقدام به اخذ شهادت می کنند و مقام قضایی (بازپرس یا دادیار) به طور مستقیم حضور ندارد. شهادت معتبر، شهادتی است که در حضور مقام قضایی و با رعایت تشریفات خاص دادگاه ادا شود.
• عدم رعایت تشریفات خاص دادگاه: مراجع قضایی مانند دادسرا و دادگاه، دارای تشریفات و پروتکل های قانونی خاصی برای اخذ شهادت هستند که در کلانتری معمولاً رعایت نمی شوند. از جمله این تشریفات، تفهیم دقیق اتهام، حق داشتن وکیل، امکان سوگند قضایی و فرصت برای پرسش و پاسخ کامل از شاهد است.
• عدم امکان سوگند قضایی در کلانتری: شهادت در دادگاه معمولاً با ادای سوگند شرعی یا قانونی همراه است که به آن اعتبار ویژه ای می بخشد. در کلانتری، امکان ادای سوگند قضایی وجود ندارد.

استناد به مواد قانونی مرتبط در قانون آیین دادرسی کیفری و قانون آیین دادرسی مدنی، بر لزوم اداء شهادت نزد مقام قضایی تأکید دارد. این قوانین، اعتبار اصلی شهادت را به محاکم قضایی اختصاص می دهند و اظهارات در مراجع انتظامی را در جایگاهی متفاوت قرار می دهند.

نقش شهادت در کلانتری به عنوان اماره

با وجود اینکه شهادت در کلانتری به تنهایی دلیل قطعی محسوب نمی شود، اما نقش مهمی به عنوان اماره یا قرینه در فرآیند دادرسی ایفا می کند. این اظهارات می توانند به طرق مختلف به علم قاضی کمک کرده و تکمیل کننده سایر دلایل باشند:

• کمک به علم قاضی: اظهارات اولیه شاهد در کلانتری، می تواند به قاضی در تشکیل یک تصویر اولیه از وقایع کمک کند. این اطلاعات، مانند تکه های یک پازل، به قاضی دید کلی می دهند تا بتواند تحقیقات خود را در مسیر صحیح ادامه دهد.
• تأثیر در مراحل تحقیقات مقدماتی: در مراحل اولیه تحقیقات، شهادت اخذ شده در کلانتری می تواند در شناسایی متهمان، کشف ابعاد جرم و جمع آوری سرنخ ها بسیار مؤثر باشد. بازپرس یا دادیار با بررسی این اظهارات، ممکن است نیاز به انجام تحقیقات بیشتر یا احضار مجدد شاهد برای ادای شهادت رسمی در دادسرا را تشخیص دهد.
• تقویت کننده یا تضعیف کننده یک ادعا: گاهی اوقات، اظهارات اولیه در کلانتری، می تواند یک ادعا را تقویت یا تضعیف کند. اگر شهادت های بعدی در دادسرا یا دادگاه با اظهارات اولیه در کلانتری همخوانی داشته باشند، این موضوع می تواند به تقویت اعتبار شهادت کمک کند. برعکس، وجود تناقض میان اظهارات اولیه و بعدی، می تواند به تضعیف اعتبار شهادت و ایجاد تردید در ذهن قاضی منجر شود.

بنابراین، شهادت در کلانتری، هرچند به خودی خود دلیل قطعی نیست، اما به عنوان یک ابزار کمکی مهم در فرآیند تحقیقات و رسیدگی قضایی، نقش بسزایی دارد و می تواند بر شکل گیری علم قاضی تأثیر بگذارد.

اعتبار اقرار در کلانتری

اقرار متهم یا طرفین در کلانتری نیز، مانند شهادت، دارای جایگاه ویژه ای در فرآیند دادرسی است که فهم صحیح آن از تضییع حقوق افراد جلوگیری می کند. باید در نظر داشت که اعتبار این اقرارها نیز با اقرار در مراجع قضایی تفاوت هایی دارد.

جایگاه قانونی اقرار در کلانتری

اقرار متهم یا طرفین در کلانتری، به تنهایی دلیل قطعی برای اثبات جرم یا حق نیست. همان دلایلی که برای شهادت ذکر شد، برای اقرار نیز صادق است:

• احتمال اکراه، تهدید یا اجبار: محیط کلانتری و شرایط خاص حضور در آنجا، ممکن است منجر به اقرارهایی شود که تحت فشار یا بدون آگاهی کامل صورت گرفته اند. احتمال اکراه یا تهدید در این محیط، اعتبار اقرار را کاهش می دهد.
• عدم نظارت مستقیم قضایی: اقرار در کلانتری بدون حضور مستقیم مقام قضایی صورت می گیرد. نظارت مستقیم قاضی یا بازپرس، تضمینی برای رعایت حقوق متهم و صحت اقرار است.
• عدم امکان ثبت دقیق تشریفات: اگرچه صورتجلسه ای از اقرار تهیه می شود، اما جزئیات و تشریفات قانونی که برای یک اقرار معتبر در مراجع قضایی لازم است، ممکن است در کلانتری به طور کامل رعایت نشود.

قانون آیین دادرسی کیفری، به ویژه در مورد اقرار متهم، بر لزوم تکرار آن نزد بازپرس یا قاضی دادگاه تأکید دارد. این ماده قانونی به روشنی نشان می دهد که اقرار در کلانتری، مرحله ای مقدماتی است و برای کسب اعتبار حقوقی کامل، باید در حضور مقام قضایی تکرار شود.

اقراری که در کلانتری صورت می گیرد، به دلیل احتمال وجود فشار یا عدم رعایت تشریفات کامل، نیازمند تأیید و تکرار در مراحل قضایی بالاتر است تا به عنوان دلیل قطعی شناخته شود.

نقش اقرار در کلانتری به عنوان اماره

با این حال، اقرار اولیه در کلانتری، نقش مهمی به عنوان اماره یا قرینه در روند تحقیقات ایفا می کند. این نقش به شرح زیر است:

• تأثیر بر روند تحقیقات: اقرار اولیه می تواند سرنخ های مهمی را در اختیار ضابطین و سپس بازپرس قرار دهد. این اقرار می تواند مسیر تحقیقات را مشخص کرده و به کشف حقایق کمک کند. ممکن است بر اساس این اقرار، دستورات قضایی برای جمع آوری دلایل بیشتر صادر شود.
• ضرورت تکرار در دادسرا یا دادگاه: برای اینکه اقرار در کلانتری اعتبار دلیل پیدا کند، باید در دادسرا در حضور بازپرس یا در دادگاه در حضور قاضی تکرار شود. در این مراحل، مقام قضایی اطمینان حاصل می کند که اقرار با آگاهی، اختیار و صراحت کامل انجام شده و هیچ گونه فشار یا اکراهی وجود نداشته است.
• اهمیت بررسی شرایط صحت اقرار: در هر مرحله ای که اقرار صورت می گیرد، مقام قضایی موظف است شرایط صحت اقرار، از جمله آگاهی کامل اقرارکننده، اختیار او در بیان اقرار و صراحت آن را به دقت بررسی کند. اگر اقرار از روی اکراه یا اشتباه بوده باشد، می تواند فاقد اعتبار تلقی شود.

به این ترتیب، اقرار در کلانتری، مانند یک گام اولیه در فرآیند طولانی دادرسی است که می تواند راهگشا باشد، اما به تنهایی نمی تواند جایگزین اقرار رسمی در حضور مقام قضایی شود.

مقایسه اعتبار شهادت و اقرار در مراحل مختلف دادرسی

برای فهم جامع از اعتبار شهادت و اقرار، ضروری است که جایگاه این دو در مراحل مختلف دادرسی را با یکدیگر مقایسه کنیم. این مقایسه به روشنی نشان می دهد که چگونه اعتبار و وزن حقوقی اظهارات، با پیشروی در فرآیند دادرسی، افزایش می یابد.

شهادت و اقرار در کلانتری (ضابطین دادگستری)

در مرحله کلانتری، اظهارات افراد، اعم از شهادت و اقرار، عموماً به عنوان اماره (قرینه) قلمداد می شوند. این بدان معناست که آن ها صرفاً سرنخ هایی برای کشف جرم و جمع آوری اطلاعات اولیه هستند و به خودی خود نمی توانند مبنای صدور حکم قرار گیرند. دلیل اصلی این موضوع، عدم حضور مستقیم مقام قضایی، عدم امکان ادای سوگند و احتمال وجود فشار یا اکراه است که صحت و اعتبار نهایی این اظهارات را تحت الشعاع قرار می دهد. این اظهارات نیازمند تأیید و تکرار در مراحل بعدی دادرسی هستند.

شهادت و اقرار در دادسرا (بازپرسی/دادیاری)

با ورود پرونده به دادسرا، اعتبار شهادت و اقرار افزایش چشمگیری می یابد. در این مرحله، اظهارات تحت نظارت مستقیم مقام قضایی (بازپرس یا دادیار) اخذ می شوند. بازپرس، به عنوان یک مقام قضایی، موظف به رعایت حقوق متهم و شاهد است و می تواند سوگند قضایی اخذ کند. اقرار در دادسرا، به دلیل نظارت قضایی و رعایت تشریفات، اعتبار بیشتری پیدا می کند و نزدیک تر به دلیل اثبات دعوی است. هرچند ممکن است برای تبدیل شدن به دلیل قطعی، همچنان نیازمند تکرار در دادگاه باشد.

شهادت و اقرار در دادگاه (مقام قضایی)

بالاترین اعتبار قانونی برای شهادت و اقرار، در مرحله دادگاه حاصل می شود. در دادگاه، اظهارات در حضور قاضی دادگاه و با رعایت تمامی تشریفات و شرایط قانونی اخذ می شوند. شاهدان سوگند یاد می کنند و طرفین دعوا و وکلای آن ها فرصت طرح سؤال و دفاع را دارند. اقرار در دادگاه، در صورت رعایت تمامی شرایط صحت، به عنوان یک دلیل قانونی قطعی پذیرفته شده و می تواند مبنای اصلی صدور حکم باشد. قوه اثباتی شهادت و اقرار در دادگاه، به مراتب بالاتر از مراحل قبلی است.

جدول مقایسه ای جامع

برای درک بهتر تفاوت ها، می توان مقایسه ای جامع بین اعتبار شهادت و اقرار در مراحل مختلف دادرسی ارائه داد:

معیار/مرحله	کلانتری (ضابطین دادگستری)	دادسرا (مقام قضایی)	دادگاه (مقام قضایی)
نوع اعتبار	اماره (قرینه)	اماره قوی تر، نزدیک به دلیل	دلیل اثبات دعوی (در صورت رعایت شرایط)
مقام گیرنده	ضابط قضایی	بازپرس/دادیار	قاضی دادگاه
نظارت قضایی	محدود/غیرمستقیم	بله، مستقیم و الزامی	بله، مستقیم و الزامی
امکان اخذ سوگند	خیر	بله، برای شهود و در برخی موارد اقرار	بله، برای شهود و در برخی موارد اقرار
قوانین حاکم	آیین دادرسی کیفری (در حوزه وظایف ضابط)	آیین دادرسی کیفری	آیین دادرسی کیفری و مدنی
قوه اثباتی	پایین، صرفاً جهت کشف جرم و قرینه	متوسط تا بالا، مؤثر در تصمیم بازپرس	بالا، مبنای صدور حکم

نکات مهم و حقوق شهروندان در زمان حضور در کلانتری

حضور در کلانتری، چه به عنوان شاهد، شاکی یا متهم، می تواند برای بسیاری از افراد تجربه ای پر از ابهام و اضطراب باشد. آگاهی از حقوق و وظایف در این مرحله، نقش حیاتی در حفظ حقوق شهروندان دارد. در ادامه به برخی از نکات مهم و اساسی که هر فردی باید در زمان حضور در کلانتری به آن ها توجه کند، پرداخته می شود.

حق سکوت

یکی از مهمترین حقوق متهمان در کلانتری، حق سکوت است. هر فردی که به عنوان متهم در کلانتری احضار می شود، حق دارد که سکوت کند و مجبور به اقرار یا پاسخگویی به سؤالات نباشد. ضابطین دادگستری موظف هستند که این حق را به متهم تفهیم کنند. اقراری که تحت فشار یا اجبار گرفته شده باشد، فاقد اعتبار قانونی است. بنابراین، متهم باید با آگاهی کامل از این حق، تصمیم بگیرد که آیا می خواهد صحبت کند یا سکوت کند.

حق داشتن وکیل

حضور وکیل در تمام مراحل تحقیقات، از جمله در کلانتری، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. قانون آیین دادرسی کیفری به صراحت حق داشتن وکیل را برای متهمان و حتی شاکیان و شاهدان در برخی موارد، به رسمیت شناخته است. وکیل متخصص می تواند:

• به موکل خود در مورد حقوقش مشاوره دهد.
• از تضییع حقوق او در فرآیند بازجویی جلوگیری کند.
• اظهارات و صورتجلسات را قبل از امضا بررسی کند.
• اطمینان حاصل کند که هیچ گونه اکراه یا فشاری بر موکل اعمال نمی شود.

حضور وکیل می تواند به طور چشمگیری بر اعتبار و صحت اظهارات و همچنین بر نتیجه نهایی پرونده تأثیر بگذارد.

دقت در اظهارات و امضای صورتجلسات

هر فردی که در کلانتری اظهاراتی را بیان می کند، باید دقت بسیار زیادی در ثبت و ضبط آن اظهارات داشته باشد. قبل از امضای هرگونه صورتجلسه یا برگه بازجویی، لازم است متن را به دقت مطالعه کرده و از صحت و کامل بودن آن اطمینان حاصل شود. اگر متوجه شدید که مطلبی نادرست ثبت شده یا اظهارات شما به درستی منعکس نشده است، حق دارید که قبل از امضا، درخواست اصلاح آن را داشته باشید. امضای یک سند بدون مطالعه دقیق، می تواند پیامدهای حقوقی جدی برای فرد به همراه داشته باشد.

امکان رجوع از شهادت یا اقرار در کلانتری

امکان رجوع از شهادت یا اقرار، یکی از مباحث مهم حقوقی است. اگر فردی در کلانتری شهادت یا اقراری داده و بعداً متوجه اشتباه خود شده یا به هر دلیلی بخواهد از آن رجوع کند، این امکان وجود دارد، اما زمان و چگونگی آن بسیار مهم است:

• زمان رجوع: رجوع از شهادت یا اقرار معمولاً تا قبل از صدور حکم قطعی یا اجرای مجازات، تأثیر حقوقی دارد. هرچه رجوع زودتر انجام شود (مثلاً در دادسرا یا دادگاه)، احتمال تأثیرگذاری آن بیشتر است.
• چگونگی رجوع: رجوع باید به صورت رسمی و در حضور مقام قضایی (بازپرس یا قاضی دادگاه) صورت گیرد و دلایل رجوع نیز به صورت مستدل بیان شود.
• پیامدهای شهادت کذب یا اقرار دروغ: اگر ثابت شود که فرد از ابتدا با سوء نیت و به قصد گمراه کردن عدالت، شهادت کذب یا اقرار دروغ انجام داده است، حتی اگر در کلانتری باشد، می تواند با مجازات های قانونی مواجه شود. طبق ماده ۶۵۰ قانون مجازات اسلامی، شهادت دروغ می تواند حبس و جزای نقدی به همراه داشته باشد. البته باید اثبات شود که این اقدام با سوء نیت و عمد بوده است.

روش های اعتراض به اظهارات اخذ شده در کلانتری

در صورتی که فرد احساس کند اظهارات او در کلانتری به درستی ثبت نشده یا تحت فشار گرفته شده است، می تواند در مراحل بعدی دادرسی به آن ها اعتراض کند. این اعتراضات معمولاً در دادسرا و سپس در دادگاه صورت می گیرد:

• طرح اعتراض نزد بازپرس: در مرحله دادسرا، می توان نزد بازپرس به نحوه اخذ اظهارات در کلانتری اعتراض کرد و درخواست بررسی مجدد یا ادای شهادت/اقرار مجدد را داشت.
• طرح اعتراض در دادگاه: در دادگاه، طرفین دعوا و وکلای آن ها می توانند با ارائه دلایل و مدارک، به اعتبار اظهارات اخذ شده در کلانتری اعتراض کرده و از قاضی بخواهند که این اظهارات را به عنوان دلیل قطعی نپذیرد.

آگاهی از این حقوق و وظایف، به افراد کمک می کند تا با اعتماد به نفس بیشتری در فرآیند دادرسی شرکت کرده و از حقوق خود به بهترین شکل ممکن دفاع کنند. مشورت با یک وکیل متخصص، در هر مرحله از این فرآیند، می تواند راهنمای ارزشمندی باشد.

نتیجه گیری

در مسیر پرپیچ و خم دادرسی، شهادت و اقرار نقش هایی بنیادین در اثبات حق و عدالت ایفا می کنند. با این حال، همانطور که بررسی شد، اعتبار شهادت در کلانتری و همچنین اقرار در این مرحله، با آنچه در دادسرا و دادگاه جریان دارد، تفاوت های اساسی دارد. اظهارات اولیه در کلانتری، هرچند در کشف جرم و جمع آوری سرنخ ها ارزشمند هستند، اما به خودی خود صرفاً اماره یا قرینه محسوب می شوند و فاقد قوه اثباتی یک دلیل قانونی هستند. این اظهارات برای کسب اعتبار کامل، باید در حضور مقام قضایی (بازپرس یا قاضی دادگاه) و با رعایت تمامی تشریفات قانونی، تأیید و تکرار شوند.

تأکید بر آگاهی حقوقی، دقت در بیان هرگونه اظهارات و مطالعه دقیق صورتجلسات پیش از امضا، از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. حق سکوت، حق داشتن وکیل و امکان رجوع از اظهارات در شرایط خاص، از جمله حقوق بنیادین شهروندان هستند که شناخت آن ها می تواند مانع از تضییع حقوق و بروز مشکلات آتی شود. در جهانی که پیچیدگی های حقوقی روز به روز افزایش می یابد، هیچ چیز به اندازه داشتن یک راهنمای آگاه و متخصص نمی تواند یاری گر باشد. آگاهی از این اصول، نه تنها به افراد کمک می کند تا با اطمینان بیشتری در دادگاه ها حضور یابند، بلکه زمینه را برای پیشبرد عادلانه دادرسی و احقاق حق فراهم می آورد.

برای دریافت مشاوره حقوقی تخصصی در زمینه شهادت و اقرار در کلانتری و سایر مراجع قضایی، مشاوران و وکلای متخصص آماده یاری رسانی به شما هستند.