هادی چوپان ممکن است در مستر المپیا ۲۰۲۴ با ناکامی مواجه شده باشد، اما بازگشت او به صحنه با هیکلی بهبود یافته در آرنولد کلاسیک، باعث شد به موفقیتی تاریخی دست یابد.
چند روز پیش در مسابقات آرنولد کلاسیک، تلاش‌های چوپان با مدال قهرمانی پاسخ داده شد. حالا هانی رامبد در پستی اینستاگرامی از سخت‌کوشی چوپان حرف زده است. رامبد برای مدتی طولانی چراغ راهنمای چوپان بوده است. این دو نفر کمتر از یک تیم قدرتمند نبوده‌اند و تلاش می‌کنند تا در هر مسابقه معتبر حضوری قدرتمند داشته باشند.
این ایرانی چندی پیش در آرنولد کلاسیک اوهایو شرکت کرد و به موفقیت رسیده بود و سپس با برنامه‌ای فشرده موفق شد در آرنولد کلاسیک بریتانیا هم حضور یابد و قهرمان مسابقات شود. در حالی‌که روند آماده‌سازی او برای مسابقات اوهایو در وضعیتی فوق‌العاده بود، اما رامبد اعتراف کرد که برای مسابقات بریتانیا همه چیز کامل نبوده و مشکلاتی وجود داشته است. این مربی با انتشار عکسی در کنار چوپان خبر داد که چوپان تنها ۲۴ ساعت برای آماده‌سازی برای این مسابقات فرصت داشته است: «زمانی که به اینجا رسیدیم فقط ۲۴ ساعت برای آماده شدن باقی مانده بود، اما این کار را انجام دادیم.»
با این واقعیت تکان‌دهنده، هواداران در همان روز مسابقه از اینکه چوپان چقدر سریع توانسته بدنش را بهبود ببخشد و برای این مسابقه آماده شود شگفت‌زده شده بودند. آمادگی او در حدی بود که توانست رقیبش سامسون داودا که او هم با هیکلی فوق‌العاده وارد مسابقات شده بود را شکست دهد.
رامبد همچنین از حضور گسترده هواداران در این مسابقه قدردانی کرد. این مسابقات با حضور تعداد زیادی از هواداران برگزار شد و جو سالن در زمان برنده شدن چوپان بسیار تماشایی و تحسین‌برانگیز بود: «حمایت‌ها کاملاً در سطح فوق‌العاده‌ای بوده‌اند. ما از تک تک شما قدردانی می‌کنیم! متشکرم!»
هانی رامبد پس از آرنولد کلاسیک اوهایو یک نوشته صمیمانه برای شاگرد خود منتشر کرد. بعد از رویداد اوهایو، افراد زیادی این پیروزی را به چوپان تبریک گفتند. در میان تمام آرزو‌ها و پیام‌های تبریک، یکی از نوشته‌های ویژه از سوی مربی او بود. رامبد با انتشار یک عکس از خودش و چوپان در کنار دریک لانسفورد در اینستاگرام، خوشحالی‌اش را ابراز کرد.
او شاگردان خود را «برادران» نامید و خطاب به طرفداران بدنسازی گفت که لانسفورد و چوپان به یک اندازه و بسیار سخت کار کرده‌اند تا به اهداف خود برسند. آن‌ها صحنه مسابقه را مانند منطقه جنگی و باشگاه‌شان را به‌عنوان محل پیوند و اتصال خودشان می‌دانند.»